Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2012

Cerro Torre. Από τη βεβήλωση στην αποκαθήλωση..




Το 1959 ο ιταλός αλπινιστής από το Trento Cesari Maestri παρέα με τον σχοινοσύντροφο του Toni Egger ισχυρίστηκε την πρώτη ανάβαση του μαγευτικού αυτού βουνού. Στην κατάβαση από την υποτιθέμενη πρώτη ανάβαση ο Egger παρασύρθηκε απο μια χιονοστιβάδα και χάθηκε για πάντα στους πρόποδες του βουνού. Έκτοτε ο Maestri μη μπορώντας να δώσει επαρκή στοιχεία για την ανάβαση αυτή, δέχτηκε μεγάλη κριτική απο την ορειβατική κοινότητα και προς απόδειξη επέστρεψε στο Cerro Torre το 1970. Αυτή τη φορά κουβαλούσε μαζί του ένα τρυπάνι και γάζωσε τη νοτιοανατολική κόψη του βουνού με 450 βύσματα δημιουργώντας τη γνωστή "Compessor route". Μη μπορώντας να συνεχίσει την προσπάθεια του προς στην κορυφή εξαιτίας του χιόνινου μανιταριού σταμάτησε 35 μέτρα πριν και για να αποδείξει πως τα βύσματα ήταν απαραίτητα, στην κατάβαση έσπασε μερικά από αυτά. Σε βιβλίο του ο Maestri χαρακτηριστικά είχε πει "θα επιστρέψω και θα σκαρφαλώσω διαδρομές που όλοι όσοι με έκριναν δε μπορούν, θα τους ταπεινώσω, θα έπρεπε να ντρέπονται που με αμφισβήτησαν και πρόσβαλαν τη μνήμη του σχοινοσυντρόφου μου".
Ο Cesari Maestri με τους σχοινοσυντρόφους και το τρυπάνι του έτοιμος να κατακτήσει το Cerro Torre.
Κάπου εκεί στο headwall έχει μείνει και το περιβόητο τρυπάνι.
Τα βέβηλα βύσματα.
Η πρώτη ολοκληρωμένη ανάβαση της "Compessor route" μέχρι την κορυφή πραγματοποιήθηκε το 1979 από τους Steve Brewer και Jim Bridwell.
Ποτέ δε μάθαμε το τι πραγματικά συνέβη το 1959. Όσοι αλπινιστές προσπάθησαν τη διαδρομή που ισχυρίστηκε ο Maestri βρήκαν πολλά απομεινάρια σχοινιών, αυτοσχέδιες ξυλόσφηνες και καρφιά μόνο στα πρώτα 300μ της διαδρομής λίγο πριν το "col of conquest" (διάσελο της κατάκτησης) όπως είχε ονομάσει ο Maestri. Το όνομα δόθηκε προς απάντηση στον Mauri και Bonnati οι οποίοι είχαν ονομάσει το διάσελο μεταξύ Cerro Torre και Cerro Adela "col of hope" (διάσελο της ελπίδας), ήλπιζαν και οι δυο πως μια μέρα θα επέστρεφαν στο βουνό που τόσο πολύ τους είχε μαγέψει. "...στα βουνά δεν υπάρχει ελπίδα, μοναχά η θέληση για κατάκτηση. Η ελπίδα είναι το όπλο των φτωχών" είχε πει ο Maestri.
Απομεινάρια απο την πρώτη απόπειρα του 1959.
Οι πρώτοι που κατάφεραν να πατήσουν την κορφή από εκείνη την πλευρά είναι οι Alessandro Beltrami, Rolando Garibotti και Ermanno Salvaterra το 2005 ανοίγοντας την "El Arca de los Vientos" με δυσκολίες 1200m, 6b+ A1 AI3 MI6!  Κανένα ίχνος πιο πάνω απ' το "col of conquest" δε βρέθηκε.. 
Πολλοί αναρριχητές έκτοτε σκαρφάλωσαν τη γειτονική "Compessor route" καθιστώντας την, ως τη δημοφιλέστερη διαδρομή του βουνού. Τα τελευταία χρόνια αυτό έχει αντιστραφεί και η διαδρομή βλέπει όλο και λιγότερες επαναλήψεις, ίσως η αλπινιστική κοινότητα είδε πως ο Maestri ήταν αυτός που ταπέινωσε το βουνό με τις πράξεις του.
Το 2007 δύο νέοι αμερικάνοι ο Ζack Smith παρέα με τον Josh Wharton σκαρφάλωσαν μια παραλλαγή της "Compessor route" δίχως να χρησιμοποιήσουν τα βέβηλα βύσματα του Maestri. Φτάνοντας στο headwall το μικροκλίμα της Παταγονίας έδειξε τα δόντια του. Δυνατοί ανέμοι απέτρεψαν τους αναρριχητές απ' την ολοκλήρωση του ονείρου τους και αναγκάστηκαν να χρησιμοποιήσουν μερικά απ' τα βύσματα για τις τρείς υπόλοιπες σχοινιές. Απέδειξαν όμως σε μεγάλο βαθμό πως μια ανάβαση μόνο με φυσικές ασφάλειες είναι εφικτή. Στο μυαλό τους υπήρχε η σκέψη να ξηλώσουν μερικά βύσματα μιας και τα περισσότερα βρίσκονται δίπλα απο σχισμές, οι οποίες εύκολα μπορύν να φιλοξενήσουν φυσικές ασφάλειες. Η σκέψη αυτή δυσαρεστησε πολλούς αναρριχητές δημιουργώντας καυγάδες πίσω στο Εl Chalten και μια συνάντηση (ντόπιων και μη) με θέμα συζήτησης αν θα πρέπει να ξηλωθούν τα βύσματα ή όχι. Αποφασίστηκε τα βύσματα να μείνουν..(πολλοί που παρευρέθηκαν στη συνάντηση αυτή δεν ήταν καν ορειβάτες!).
Όλα όμως έμελλε να αλλάξουν μέχρι την αρχή του 2012 όπου δύο αλπινιστές με πολλές αναβάσεις στο τσεπάκι τους στη περιοχή, ο Hayden Kennedy (γιός του Michael Kennedy συντάκτη για πάνω απο 20 χρόνια στο περιοδικό Climbing και τώρα πια αρχισυντάκτης στο περιοδικό Alpinist) και ο Jason Kruk (κι όμως, αυτός ο τύπος στο video..!!) πραγματοποίησαν την πρώτη ανάβαση από την νοτιοανατολική κόψη δίχως τα βύσματα του Maestri δημιουργώντας μια "fair means" ανάβαση όπως είπαν οι ίδιοι. Στην κατάβαση τους από την κορυφή ξήλωσαν και 200 βύσματα κερδίζοντας πολλούς οπαδούς αλλά και πολλές αντιδράσεις..
Ο Hayden Kennedy και ο Jason Kruk έχοντας ολοκληρώσει την "fair means"
ανάβαση τους και λίγο πριν πάρουν την απόφαση να ξηλώσουν μερικά βύσματα.
Μερικά απ' τα βύσματα-καρφιά του Maestri.
Αυτή πάνω κάτω είναι και η ιστορία μέχρι σήμερα. Πολλά ήταν τα αναπάντητα ερωτήματα και ακόμη περισσότερα είναι τώρα. Διαβάζοντας τον ιντερνετικό χαμό που έγινε τις τελευταίες μέρες μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ αν υπάρχει ηθική στον αλπινισμό. Υπάρχουν θεσπισμένοι κανόνες όπως αυτοί της σπορ αναρρίχησης? Ποιος απαγόρεψε το 1970 στον Maestri να κάνει αυτό που έκανε? Κανείς.. "Οι αναρριχητές θα πρέπει να είναι προετοιμασμένοι να περιμένουν, μέχρι οι κορυφές να μπορούν να σκαρφαλωθούν με καλύτερο τρόπο" πολύ σωστά έιχε πεί ο Reinhold Messner, αλλά και πάλι αυτή η πολύ έυστοχη παρατήριση ήταν προσωπική, ο Maestri απλά δεν ήθελε να περιμένει, ήθελε να αποδείξει στον κόσμο πως μπορεί να ανέβει εκεί πάνω και το έκανε. Δεν απέδειξε σε κανέναν όμως πως ήταν ικανός να ανέβει τη διαδρομή που ισχυρίστηκε το 1959, δεν απέδειξε σε κανέναν πως τα υπερβολικά πολλά βύσματα που τοποθέτησε ήταν απαραίτητα.
Πάρτε για παράδειγμα τη βόρεια ορθοπλαγία του Eiger (ή μήπως να πω τις περισσότερες κλασικές διαδρομές των Άλπεων?). Είναι η διαδρομή του 1938 έτσι ακριβώς όπως πρωτοσκαρφαλώθηκε? Όχι, τώρα πιά έχει καμια 100αρια καρφιά παραπάνω και σταθερά σχοινιά! Μιας και είπα σταθερά σχοινιά, το ίδιο ισχύει και στα Ιμαλάια. Είναι μια ανάβαση στο Everest το ίδιο σοβαρή με τότε που πρωτοανέβηκε ο Hillary με τον Norgay? Το παρελθόν είναι καλύτερο του παρόντος και οι προγενέστεροι άνθρωποι ανώτεροι των σημερινών. Γιατί να καταστρέφουμε αυτά που δημιούργησαν για μας? Το ίδιο ισχύει και με το Maestri έπραξε όπως έκρινε, λανθασμενα σύμφωνα με την αντίληψη πολλών και τι δική μου, αλλα αυτή είναι η ιστορία και δε πρέπει, ούτε μπορούμε να τη διαγράψουμε. Ναι τα περισσότερα βύσματα που έβαλε είναι άχρηστα, ποιός όμως έδωσε το δικαίωμα σε δυο αλπινιστές που σκαρφάλωσαν μια παραλλαγή της "Compressor route" να τα ξηλώσουν?

Και εγώ που νόμιζα πως μόνο στη χώρα μας συμβαίνουν τέτοια πράγματα! Βύσματα μπαίνουν, βύσματα βγαίνουν, όποιος θέλει κάνει ό,τι θέλει ακόμη και στα δικά μας ελληνικά βουνά. Γιατί όχι, υπήρχαν κανόνες όταν γαζώθηκε με βύσματα η "34" στη Βαρυμπόπη ή η "Παραλλήλων" στο Φλαμπούρι? Οι δυο αυτές διαδρομές αποτελούν ορόσημο στην πορεία της ελέυθερης αναρρίχησης στην Ελλάδα. Η μία είναι μια απ' της πρώτες διαδρομές VIου βαθμού και η άλλη, η πρώτη διαδρομή που ανοίχτηκε αποκλειστικά με καρύδια και ευτυχώς απ' όσο γνωρίζω βρέθηκε ένας άγιος άνθρωπος και ξήλωσε τα βύσματα που λανθασμένα είχαν μπει. Δε λέω μπήκαν τα βύσματα με τη λογική πως αντικαταστάθηκαν τα παλιά σκουριασμένα καρφιά, αλλά μήπως προστέθηκαν μερικά εκεί που δεν έπρεπε? Το ίδιο συνέβει στη "Βatman", στο "Ρεμάλι" και σε πολλές άλλες διαδρομές. Ήταν κάποιος εκεί να ορίσει το τι και πως θα γίνει?  
Αυτό δεν είναι βιασμός και ευνουχισμός της ελευθερίας έκφρασης του ανθρώπου που πρωτοαντίκρυσε τις διαδρομές αυτές και είχε ένα όραμα, να τις σκαρφαλώσει όπως ήθελε, ελεύθερα και με σεβασμό απέναντι στο βράχο, τη φύση και τις επόμενες γενιές αναρριχητών. Αυτός ο άνθρωπος είναι ο Δημήτρης Κορρές και την ίδια περίοδο που το περιβόητο τρυπάνι τρυπούσε ανελέητα το Cerro Torre, είχε γράψει σε αναρριχητικό οδηγό της εποχής:

"Το άνοιγμα μιας διαδρομής είναι σα τη σύνθεση μιας άηχης μελωδίας,  ο βράχος είναι το πεντάγραμμο και οι κινήσεις του αναρριχητή οι νότες.."

Τι πιο απλό και κατανοητό. Όλα έγιναν αυθαίρετα και με την κρίση του καθενός που κρατούσε στα χέρια του ένα τρυπάνι, κάτι σαν τον Μaestri τότε. Θα μπορούσαμε να τον παρομοιάσουμε σαν ένα μεγάλο καλλιτέχνη που σε κάποια φάση της καριέρας του έγραψε ένα απαίσιο-χωρίς νόημα έργο πάνω σε ένα χρυσό πεντάγραμμο..
Έπρεπε να έρθουν οι Γερμανοί στα Μετέωρα για να χαράξουν τους δικούς τους δρόμους, με το στυλ που αυτοί ήθελαν, όπως και να ορίσουν τους δικούς τους κανόνες. Μήπως ήρθε η ώρα να ορίσουμε τους δικούς μας, χωρίς να περιμένουμε να συμβούν και άλλες αυθαιρεσίες? Τώρα όμως γιατί..οι Γερμανοί ξανάρχονται!
Από τη βεβήλωση στην αποκαθήλωση λοιπόν, γιατί όσο δεν υπάρχουν όρια και ηθική ο καθένας θα κάνει ό,τι θέλει..έτσι και εγώ..

3 σχόλια:

  1. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ρε φίλε, πώς το λες αυτό; Μπορεί να μην υπάρχουν νόμοι, όμως τελικά και όρια υπάρχουν και ηθική. Με τόσο χλευασμό που έχει φάει, μέχρι και ο ίδιος ο Maestri είπε κάπου (τώρα στα γεράματα, γιατί ζει ακόμα κάπου στους Δολομίτες) πως η Compressor ήταν το μεγαλύτερο λάθος της ζωής του. Το κατάλαβε φαίνεται, όπως λες και εσύ, ότι με πορδές αυγά δεν βάφονται. Ειδικά μετά απ΄ αυτή τη διαδρομή του πώς να πιστέψει κανείς αυτά που ισχυριζόνταν για το 1959;
    Ήθελε να τη βγει και στον Βάλτερ, ο κομπλεξικός!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Όρια και ηθική μπορεί να υπήρξαν αλλά μόνο για τη συγκεκριμένη διαδρομή και ίσως μερικές άλλες μετρημένες στα δάχτυλα ενός χεριού. Πάρε για περάδειγμα τη φοβερή ανανέωση ασφαλειών για τα αναρριχητικά πεδία της Αττικής. Ξέρεις πόσες διαδρομές που στο παρελθόν δεν είχαν βύσματα (Καράβι-Βαρυμπόπη και δε ξέρω που αλλού) τώρα πια έχουν 4-5 κιλά σιδερο πάνω τους? Που είναι η ηθική και ο σεβασμός εδώ?

    ΑπάντησηΔιαγραφή