Βίντεο της αποστολής "Double 8" στο Θιβέτ

φωτογραφίες: Ηλίας Λέφας

 

Ενώ αυτή την περίοδο συμβαίνουν πολλά και υπέροχα πράγματα στα ελληνικά βουνά, θα κάνω μια ακόμη αναδρομή στο παρελθόν. Θα πάμε πίσω στο χρόνο, στο φθινόπωρο που μας πέρασε και στην αποστολή "Double 8" που έλαβε χώρα στο Θιβέτ. Πολλά θα μπορούσα να γράφω για την αποστολή αυτή, για τις σχέσεις μεταξύ ανθρώπων-ορειβατών, για το πόσο ωραίο είναι να έχεις παρέα κάποιον που μιλάει την ίδια γλώσσα με εσένα, για την επιρροή των Κινέζων στο Θιβέτ, για τον Θιβετιανό μικροπωλητή στην κατασκήνωση βάσης, για το τι πιστεύουν οι Ευρωπαίοι για τους Έλληνες και άλλα πολλά. Αυτό που έχει περισσότερη σημασία είναι το τι έκανα εκεί ως κινηματογραφιστής και πως μου φάνηκε η εμπειρία αυτή.

Το αρχικό πλάνο έλεγε πως θα ήμουν ο κινηματογραφιστής της αποστολής και ο Ηλίας Λέφας ο φωτογράφος. Σκοπός ήταν να στέλνουμε κάθε βδομάδα μέσω δορυφορικού μόντεμ οπτιακουστικό υλικό με την πρόοδο της ομάδας. Λίγες φωτογραφίες και βίντεο τα οποία και θα αναρτούσαν οι συνεργάτες των αθλητών στο διαδίκτυο. Στην πορεία φάνηκε ξεκάθαρα πως τα πράγματα ήταν πιο πολύπλοκα απ' ότι νομίζαμε, η αποστολή είχε καθαρά εμπορικό χαρακτήρα (με πολλές εταιρίες από πίσω) και οι απαιτήσεις ήταν αυξημένες. Ένα βουνό φωτογραφιών έπρεπε να παραδοθεί (τρέχε Ηλία..) μέχρι μια προκαθορισμένη ημερομηνία με σκοπό την εκτύπωση 2 εκατομμυρίων!! διαφημιστικών flyer και τα βίντεο τελικά θα έπρεπε να μοντάρονται "on the go" και να στέλνονται έτοιμα προς δημοσίευση στο διαδίκτυο. Αυτή ήταν και η λογική εξέλιξη, το να σταλεί αμοντάριστο υλικό με σκοπό την περαιτέρω επεξεργασία του ήταν χρονοβόρο και πολυέξοδο (γύρω στα 10€/ΜΒ ήταν η χρέωση του satelite modem!). Οπότε τα πληκτρολόγια των υπολογιστών πήραν φωτιά και εμείς να δουλεύουμε καθημερινά μέρα-νύχτα για να τροφοδοτούμε τους "followers" με τα νέα της αποστολής..

Όσο κι αν δε μου αρέσει η διαδικασία του να πουλά κάποιος τον εαυτό του και τις περιπέτειες του με απώτερο σκοπό τις πωλήσεις, βρέθηκα να είμαι στο επίκεντρο αυτής της βιομηχανίας και όπως ήταν αναμενόμενο τη σιχάθηκα. Σημασία τελικά έχει το τι κάνουμε, το γιατί το κάνουμε, το πως παρουσιάζουμε αυτό που κάνουμε ή το τι πραγματικά συνέβη? Τι έχει ανάγκη ο κόσμος να δει? Κουράστηκα να βλέπω βίντεο και διαφημιστικά όπου ο βασικός άξονας είναι η ταύτιση του καταναλωτή με τον ήρωα-σουπεραθλητή-storyteller, είτε αυτός λέγεται Alex Honnold, είτε Conrad Anker, είτε Benedikt Bohm. Δεν έχω κάτι με τους αθλητές αυτούς, ειδικά τους δύο πρώτους τους θαυμάζω όσο θαυμάζω τη μάνα μου που με γέννησε και με άντεξε. Τις εταιρίες που αντιπροσωπεύουν δε συμπαθώ και τους τρόπους που προσπαθούν να προωθήσουν τις δράσεις τους.
Θα μου πείτε, όπα ρε φίλε για στάσου, αυτή τη δουλειά δεν κάνεις? Ναι έχετε δίκιο, ποιος σας είπε όμως ότι μου αρέσει και το απολαμβάνω? Θα προτιμούσα να παρουσιάζω μέσα απ' τη δουλειά μου αληθινές ιστορίες και συναισθήματα, όχι προκαθορισμένες περιπέτειες που έχουν σχεδιαστεί στο χαρτί πριν καν ξεκινήσουν. Σε αυτό το σημείο έρχεται και η δύναμη του μοντάζ, όπου κόβεις ράβεις και πλάθεις φανταστικές ιστορίες, δημιουργείς ψεύτικες εντυπώσεις και συναισθήματα που ίσως δεν υπήρξαν ποτέ.

Αυτά που πραγματικά υπήρξαν και ήταν όντως αληθινά ήταν οι υπέροχες παρέες και κουβέντες που έκανα με όλους, οι νέες φιλίες που απέκτησα και οι εικόνες που έβλεπα καθημερινά. Όλα αυτά δύσκολα θα τα ξαναζήσω στη ζωή μου και αρκετά από αυτά τα σκέφτομαι συνεχώς. Μπορεί να είχα αρκετές αντιρρήσεις με τη φύση της δουλειάς και την όλη διαδικασία προβολής αλλά μέσω αυτών μου δόθηκε η ευκαιρία να βιώσω στιγμές σε μέρη που δε με είχα φανταστεί ποτέ.   

Ο τίτλος λέει βίντεο της αποστολής "Double 8" και καλό θα ήταν να κλείσουμε με αυτό! Όλα τα διαδικτυακά επεισόδια μαζεύτηκαν σε ένα αρχείο που σας παρουσιάζει την όλη πορεία της αποστολής. Πολύ ενδιαφέρον θα είχε να μονταριστεί μια ταινία με το ίδιο υλικό, με συνεντεύξεις που δε χρησιμοποιήθηκαν, με ντοκιμαντερίστικο ύφος δίνοντας έμφαση στις ανθρώπινες σχέσεις και στο πάθος του καθενός για την κορυφή. Ποια να ήταν τελικά η κορυφή για τον καθένα ξεχωριστά? Δυστυχώς δε θα δείτε από εμένα αυτή την ταινία, το τραγικό τέλος και όλες οι καταστάσεις που έζησα εκεί είναι πράγματα που δε μπορώ να διαχειριστώ. Ίσως μελλοντικά μονταριστεί μόνο ένα μικρό πιο προσωπικό βίντεο, μέχρι τότε έχουμε μπόλικο δρόμο και πολλά ωραία σκηνικά μας περιμένουν σε εγχώρια εδάφη.

Ένας νέος και πολλά υποσχόμενος Σλοβένος αλπινιστής ο Luka Lindic πολύ εύστοχα είχε πει:
Θα ήθελα να ζήσω απ' τον αλπινισμό ως αλπινιστής, όχι ως ηθοποιός…

Όλες οι παρακάτω υπέροχες φωτογραφίες είναι του Ηλία Λέφα, τον οποίο και ευχαριστώ θερμά που ήταν ο φίλος μου για ένα μήνα στην αποστολή. Ηλία πολύ πιθανό να είχα "εκραγεί" περισσότερες φορές αν δεν ήσουν εκεί..



DOUBLE 8 EXPEDITON - Shisha Pangma and Cho Oyu from Christos Tsoutsias on Vimeo.

Φτάνοντας στην Κατμαντού, καφές και εφημερίδα

Βιντεοσκοπώντας στην Κατμαντού

Mονίμως με την κάμερα στο χέρι

Παίρνοντας συνέντευξη από τον Beni στην ταράτσα του ξενοδοχείου

Στο δρόμο για Θιβέτ..βλέποντας τα πάντα μέσα απ' το viewfinder!

Όλη η ομάδα στο last resort. Λίγο πριν περάσουμε τα σύνορα για Θιβέτ

Εγκλιματισμός στο Nyalam και ανάβαση σε μια χαμηλή κορφή 4.400μ

Στο ψηλότερο σημείο του δρόμου στο Θιβέτ, 5.126μ. Εγκλιματισμός με τα τζιπ!

Λιβάδια, γιακ παντού και ο Χρήστος στη δουλειά του..

Παίρνοντας την ευλογία ενός μοναχού σε ένα μοναστήρι δίπλα στο BC του Έβερεστ

Ώρα για παιχνίδια με τα ποδήλατα στους αμμόλοφους, κοντά στα 5.000μ

Πρώτο ξημέρωμα στο βουνό. Χιόνι, ήλιος και καλό φαγητό. Η παραμονή μας στην κατασκήνωση βάσης ήταν 5 αστέρων

Προβληματισμοί υψομέτρου, τι θα φάμε σήμερα Ηλία?

Στο μακρύ δρόμο για την πρώτη κατασκήνωση

Basti, Ueli και Βeni επιβλέπουν τις εργασίες του μοντέρ

Από καμεραμάν-μοντέλο! Ποζάροντας με τον Αντρέα για τους κατάλογους της Dynafit

Καθημερινότητα στην κατασκήνωση βάσης ήταν οι συνεντεύξεις

Φεύγοντας για τελευταία φορά από την κατασκήνωση βάσης προς την Κ1

Κι επιστρέφοντας από την Κ1 με ένα απ' τα πιο βαριά σακίδια που έχω κουβαλήσει ποτέ.

Ξημέρωμα 24 Σεπτεμβρίου, με τον Ηλία τραβώντας φωτογραφίες και βίντεο την ημέρα κορυφής

Με την αγαπημένη πια, Sony A7

Λίγο πριν την κορυφή διακρίνονται πάνω στην κόψη, ο Basti, o Ueli, o Martin, o Beni και ο Αndrea. Όλα φαινόντουσαν τέλεια. Ο ρυθμός τους, ο καιρός, το χιόνι.. το βουνό όμως θέλησε να μιλήσει και μια χιονοστιβάδα πήρε μαζί της τρείς ορειβάτες

Ποτέ δε θα βγάλω απ' το μυαλό μου το μοναχικό καβαλάρη (έτσι τον αποκαλούσα απ' την πρώτη στιγμή) Martin Maier. Mέλος της αποστολής μας και μοναδικό επιζών της χιονοστιβάδας. Έχω ακούσει αρκετές επικές ορειβατικές ιστορίες επιβίωσης και αυτή του Martin με όλο το παρασκήνιο είναι σενάριο για ταινία. Εδώ μόλις ξαναειδωθήκαμε ύστερα από ένα 24ώρο όπου τον νομίζαμε νεκρό. Με εμφανή σημάδια σοβαρής διάσεισης χρειάστηκε μουλάρι για να φύγει απ' το BC

Παρέα με τον Ηλία ξεπεράσαμε τους εαυτούς μας και προσπαθήσαμε να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε. Σωματικά και πιο πολύ ψυχολογικά φτάσαμε στα όρια μας, βάλαμε σε δεύτερη μοίρα τους στόχους που ο κάθένας μπορεί να είχε όσον αφορά το βουνό και αφοσιωθήκαμε στη δουλειά μας. Ήταν μια καθημερινότητα που δε μπορώ να πω οτι την απολαμβάναμε αλλά σίγουρα την είχαμε συνηθίσει και το πιο σημαντικό ήταν οτι η πίεση αυτή μας βοηθούσε σε αρκετούς τομείς.