Κάτι παραπάνω απο μια απλή βόλτα ορειβατικού σκι στα Λευκά Όρη.

 Υπάρχουν δύο κορφές στα Λευκά Όρη, ο Γκίγκιλος και ο Βολακιάς που διαφέρουν σε πολύ μεγάλο βαθμό με τον υπόλοιπο ορεινό όγκο. Καθοριστικό ρόλο παίζει το φαράγγι της Σαμαριάς που χωρίζει τις δυο αυτές κορυφές από τις υπόλοιπες. Μπορεί κανείς να πει πως τα Λευκά Όρη είναι σχετικά ομαλά με ήπιες κλήσεις και πλαγιές και μικρές υψομετρικές διαφορές μιας και οι βάσεις των κορυφών βρίσκονται γύρω στα 1800 - 2000 μέτρα. Εξαίρεση αποτελούν ο Βολακιάς και ο Γκίγκιλος εξαιτίας των φαραγγιών που τις περιβάλλουν (Κλάδος, Τρυπητή, Σαμαριά).

Βολακιάς και Γκίγκιλος με σημειωμένα τα δύο λούκια που κατεβήκαμε φέτος με τα σκι.

 Χαρακτηριστικά λοιπόν αυτών των δυο είναι οι απόκρημνες πλαγιές, λούκια, κόψεις και οι μεγάλες υψομετρικές διαφορές. Οι νότιες και δυτικές πλαγιές δέχονται αρκετές επισκέψεις το καλοκαίρι, στις βορινές και ανατολικές όμως ορθοπλαγιές σπανίως θα δείτε άνθρωπο να βρίσκεται τριγύρω. Λίγοι άνθρωποι έχουν γνώση αυτού του τόπου, κι εγώ σίγουρα δεν είμαι ένας απ' αυτούς. Όλες οι πληροφορίες μας βασίζονται στους ανθρώπους που έζησαν μέσα στο χωριό της Σαμαριάς (350μ υψόμετρο) και γνωρίζουν τα μέρη αυτά μιας και εκεί καλλιεργούσαν και βοσκούσαν τα ζωντανά τους. Στη διάρκεια της κατοχής και του εμφυλίου το φαράγγι λειτούργησε ως χώρος προστασίας, καταφυγής και οργάνωσης της αντίστασης.

Όπως πολύ καλά καταλάβατε δεν είναι και ο καταλληλότερος τόπος για βόλτες με τα σκι, κάθε εξόρμηση στα μέρη αυτά είναι κάτι παραπάνω από μια απλή βόλτα ορειβατικού σκι. Οι προσβάσεις είναι περίεργες, η εύρεση του σωστού δρομολογίου απαιτεί εξαιρετική γνώση του πεδίου, το σχοινί σχεδόν πάντα θα χρειαστεί, τα λάθη δεν επιτρέπονται, η τύχη πρέπει να είναι με το μέρος μας και το πιο γαμάτο στην όλη υπόθεση είναι η έξοδος από τις καταβάσεις - λούκια και η επιστροφή μέσα από το φαράγγι της Σαμαριάς.

Το Β.λούκι του Βολακιά.. ή μάλλον το 1/3 του γιατί το υπόλοιπο δε φαίνεται!

Στην κορυφή του Βολακιά. Στο βάθος το Λυβικό, η Γαύδος, η παραλία του Αγ.Παύλου,
απέναντι ο κύριος όγκος των Λ.Ορέων και στο κέντρο η απόκρημνη ανατολική του Βολακιά.

Τοπία που κόβουν την ανάσα και σκηνικά που σπάνια θα αντικρίσει κανείς σε ελληνικά βουνά, συνθέτουν ένα μοναδικό σκηνικό και συναισθήματα που δύσκολα μπορούν να αποτυπωθούν με λόγια ή εικόνες..

Παρακάτω και τα δύο βίντεο από τις πρόσφατες βόλτες μας στο Βολακιά.

Βόρειο λούκι του Βολακιά - Απρίλιος 2015



 Ανατολικό λούκι του Βολακιά - Ιανουάριος 2015

Βίντεο της αποστολής "Double 8" στο Θιβέτ

φωτογραφίες: Ηλίας Λέφας

 

Ενώ αυτή την περίοδο συμβαίνουν πολλά και υπέροχα πράγματα στα ελληνικά βουνά, θα κάνω μια ακόμη αναδρομή στο παρελθόν. Θα πάμε πίσω στο χρόνο, στο φθινόπωρο που μας πέρασε και στην αποστολή "Double 8" που έλαβε χώρα στο Θιβέτ. Πολλά θα μπορούσα να γράφω για την αποστολή αυτή, για τις σχέσεις μεταξύ ανθρώπων-ορειβατών, για το πόσο ωραίο είναι να έχεις παρέα κάποιον που μιλάει την ίδια γλώσσα με εσένα, για την επιρροή των Κινέζων στο Θιβέτ, για τον Θιβετιανό μικροπωλητή στην κατασκήνωση βάσης, για το τι πιστεύουν οι Ευρωπαίοι για τους Έλληνες και άλλα πολλά. Αυτό που έχει περισσότερη σημασία είναι το τι έκανα εκεί ως κινηματογραφιστής και πως μου φάνηκε η εμπειρία αυτή.

Το αρχικό πλάνο έλεγε πως θα ήμουν ο κινηματογραφιστής της αποστολής και ο Ηλίας Λέφας ο φωτογράφος. Σκοπός ήταν να στέλνουμε κάθε βδομάδα μέσω δορυφορικού μόντεμ οπτιακουστικό υλικό με την πρόοδο της ομάδας. Λίγες φωτογραφίες και βίντεο τα οποία και θα αναρτούσαν οι συνεργάτες των αθλητών στο διαδίκτυο. Στην πορεία φάνηκε ξεκάθαρα πως τα πράγματα ήταν πιο πολύπλοκα απ' ότι νομίζαμε, η αποστολή είχε καθαρά εμπορικό χαρακτήρα (με πολλές εταιρίες από πίσω) και οι απαιτήσεις ήταν αυξημένες. Ένα βουνό φωτογραφιών έπρεπε να παραδοθεί (τρέχε Ηλία..) μέχρι μια προκαθορισμένη ημερομηνία με σκοπό την εκτύπωση 2 εκατομμυρίων!! διαφημιστικών flyer και τα βίντεο τελικά θα έπρεπε να μοντάρονται "on the go" και να στέλνονται έτοιμα προς δημοσίευση στο διαδίκτυο. Αυτή ήταν και η λογική εξέλιξη, το να σταλεί αμοντάριστο υλικό με σκοπό την περαιτέρω επεξεργασία του ήταν χρονοβόρο και πολυέξοδο (γύρω στα 10€/ΜΒ ήταν η χρέωση του satelite modem!). Οπότε τα πληκτρολόγια των υπολογιστών πήραν φωτιά και εμείς να δουλεύουμε καθημερινά μέρα-νύχτα για να τροφοδοτούμε τους "followers" με τα νέα της αποστολής..

Όσο κι αν δε μου αρέσει η διαδικασία του να πουλά κάποιος τον εαυτό του και τις περιπέτειες του με απώτερο σκοπό τις πωλήσεις, βρέθηκα να είμαι στο επίκεντρο αυτής της βιομηχανίας και όπως ήταν αναμενόμενο τη σιχάθηκα. Σημασία τελικά έχει το τι κάνουμε, το γιατί το κάνουμε, το πως παρουσιάζουμε αυτό που κάνουμε ή το τι πραγματικά συνέβη? Τι έχει ανάγκη ο κόσμος να δει? Κουράστηκα να βλέπω βίντεο και διαφημιστικά όπου ο βασικός άξονας είναι η ταύτιση του καταναλωτή με τον ήρωα-σουπεραθλητή-storyteller, είτε αυτός λέγεται Alex Honnold, είτε Conrad Anker, είτε Benedikt Bohm. Δεν έχω κάτι με τους αθλητές αυτούς, ειδικά τους δύο πρώτους τους θαυμάζω όσο θαυμάζω τη μάνα μου που με γέννησε και με άντεξε. Τις εταιρίες που αντιπροσωπεύουν δε συμπαθώ και τους τρόπους που προσπαθούν να προωθήσουν τις δράσεις τους.
Θα μου πείτε, όπα ρε φίλε για στάσου, αυτή τη δουλειά δεν κάνεις? Ναι έχετε δίκιο, ποιος σας είπε όμως ότι μου αρέσει και το απολαμβάνω? Θα προτιμούσα να παρουσιάζω μέσα απ' τη δουλειά μου αληθινές ιστορίες και συναισθήματα, όχι προκαθορισμένες περιπέτειες που έχουν σχεδιαστεί στο χαρτί πριν καν ξεκινήσουν. Σε αυτό το σημείο έρχεται και η δύναμη του μοντάζ, όπου κόβεις ράβεις και πλάθεις φανταστικές ιστορίες, δημιουργείς ψεύτικες εντυπώσεις και συναισθήματα που ίσως δεν υπήρξαν ποτέ.

Αυτά που πραγματικά υπήρξαν και ήταν όντως αληθινά ήταν οι υπέροχες παρέες και κουβέντες που έκανα με όλους, οι νέες φιλίες που απέκτησα και οι εικόνες που έβλεπα καθημερινά. Όλα αυτά δύσκολα θα τα ξαναζήσω στη ζωή μου και αρκετά από αυτά τα σκέφτομαι συνεχώς. Μπορεί να είχα αρκετές αντιρρήσεις με τη φύση της δουλειάς και την όλη διαδικασία προβολής αλλά μέσω αυτών μου δόθηκε η ευκαιρία να βιώσω στιγμές σε μέρη που δε με είχα φανταστεί ποτέ.   

Ο τίτλος λέει βίντεο της αποστολής "Double 8" και καλό θα ήταν να κλείσουμε με αυτό! Όλα τα διαδικτυακά επεισόδια μαζεύτηκαν σε ένα αρχείο που σας παρουσιάζει την όλη πορεία της αποστολής. Πολύ ενδιαφέρον θα είχε να μονταριστεί μια ταινία με το ίδιο υλικό, με συνεντεύξεις που δε χρησιμοποιήθηκαν, με ντοκιμαντερίστικο ύφος δίνοντας έμφαση στις ανθρώπινες σχέσεις και στο πάθος του καθενός για την κορυφή. Ποια να ήταν τελικά η κορυφή για τον καθένα ξεχωριστά? Δυστυχώς δε θα δείτε από εμένα αυτή την ταινία, το τραγικό τέλος και όλες οι καταστάσεις που έζησα εκεί είναι πράγματα που δε μπορώ να διαχειριστώ. Ίσως μελλοντικά μονταριστεί μόνο ένα μικρό πιο προσωπικό βίντεο, μέχρι τότε έχουμε μπόλικο δρόμο και πολλά ωραία σκηνικά μας περιμένουν σε εγχώρια εδάφη.

Ένας νέος και πολλά υποσχόμενος Σλοβένος αλπινιστής ο Luka Lindic πολύ εύστοχα είχε πει:
Θα ήθελα να ζήσω απ' τον αλπινισμό ως αλπινιστής, όχι ως ηθοποιός…

Όλες οι παρακάτω υπέροχες φωτογραφίες είναι του Ηλία Λέφα, τον οποίο και ευχαριστώ θερμά που ήταν ο φίλος μου για ένα μήνα στην αποστολή. Ηλία πολύ πιθανό να είχα "εκραγεί" περισσότερες φορές αν δεν ήσουν εκεί..



DOUBLE 8 EXPEDITON - Shisha Pangma and Cho Oyu from Christos Tsoutsias on Vimeo.

Φτάνοντας στην Κατμαντού, καφές και εφημερίδα

Βιντεοσκοπώντας στην Κατμαντού

Mονίμως με την κάμερα στο χέρι

Παίρνοντας συνέντευξη από τον Beni στην ταράτσα του ξενοδοχείου

Στο δρόμο για Θιβέτ..βλέποντας τα πάντα μέσα απ' το viewfinder!

Όλη η ομάδα στο last resort. Λίγο πριν περάσουμε τα σύνορα για Θιβέτ

Εγκλιματισμός στο Nyalam και ανάβαση σε μια χαμηλή κορφή 4.400μ

Στο ψηλότερο σημείο του δρόμου στο Θιβέτ, 5.126μ. Εγκλιματισμός με τα τζιπ!

Λιβάδια, γιακ παντού και ο Χρήστος στη δουλειά του..

Παίρνοντας την ευλογία ενός μοναχού σε ένα μοναστήρι δίπλα στο BC του Έβερεστ

Ώρα για παιχνίδια με τα ποδήλατα στους αμμόλοφους, κοντά στα 5.000μ

Πρώτο ξημέρωμα στο βουνό. Χιόνι, ήλιος και καλό φαγητό. Η παραμονή μας στην κατασκήνωση βάσης ήταν 5 αστέρων

Προβληματισμοί υψομέτρου, τι θα φάμε σήμερα Ηλία?

Στο μακρύ δρόμο για την πρώτη κατασκήνωση

Basti, Ueli και Βeni επιβλέπουν τις εργασίες του μοντέρ

Από καμεραμάν-μοντέλο! Ποζάροντας με τον Αντρέα για τους κατάλογους της Dynafit

Καθημερινότητα στην κατασκήνωση βάσης ήταν οι συνεντεύξεις

Φεύγοντας για τελευταία φορά από την κατασκήνωση βάσης προς την Κ1

Κι επιστρέφοντας από την Κ1 με ένα απ' τα πιο βαριά σακίδια που έχω κουβαλήσει ποτέ.

Ξημέρωμα 24 Σεπτεμβρίου, με τον Ηλία τραβώντας φωτογραφίες και βίντεο την ημέρα κορυφής

Με την αγαπημένη πια, Sony A7

Λίγο πριν την κορυφή διακρίνονται πάνω στην κόψη, ο Basti, o Ueli, o Martin, o Beni και ο Αndrea. Όλα φαινόντουσαν τέλεια. Ο ρυθμός τους, ο καιρός, το χιόνι.. το βουνό όμως θέλησε να μιλήσει και μια χιονοστιβάδα πήρε μαζί της τρείς ορειβάτες

Ποτέ δε θα βγάλω απ' το μυαλό μου το μοναχικό καβαλάρη (έτσι τον αποκαλούσα απ' την πρώτη στιγμή) Martin Maier. Mέλος της αποστολής μας και μοναδικό επιζών της χιονοστιβάδας. Έχω ακούσει αρκετές επικές ορειβατικές ιστορίες επιβίωσης και αυτή του Martin με όλο το παρασκήνιο είναι σενάριο για ταινία. Εδώ μόλις ξαναειδωθήκαμε ύστερα από ένα 24ώρο όπου τον νομίζαμε νεκρό. Με εμφανή σημάδια σοβαρής διάσεισης χρειάστηκε μουλάρι για να φύγει απ' το BC

Παρέα με τον Ηλία ξεπεράσαμε τους εαυτούς μας και προσπαθήσαμε να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε. Σωματικά και πιο πολύ ψυχολογικά φτάσαμε στα όρια μας, βάλαμε σε δεύτερη μοίρα τους στόχους που ο κάθένας μπορεί να είχε όσον αφορά το βουνό και αφοσιωθήκαμε στη δουλειά μας. Ήταν μια καθημερινότητα που δε μπορώ να πω οτι την απολαμβάναμε αλλά σίγουρα την είχαμε συνηθίσει και το πιο σημαντικό ήταν οτι η πίεση αυτή μας βοηθούσε σε αρκετούς τομείς.

Υψηλές προσδοκίες. Από τα Ιμαλάια στην Κρήτη

Κρήτη VS Tibet = 1- 0 

"Δε με φοβίζει η μοναξιά, ο αέρας και το χιόνι

μα η παγωμάρα τσι ψυχής τ' ανθρώπου με σκοτώνει"

Είναι φοβερό συναίσθημα να πραγματοποιούνται τα όνειρα κι οι στόχοι που κατά καιρούς θέτουμε. Φοβερό επίσης είναι να σου δίνεται η ευκαιρία να πραγματοποιήσεις ένα όνειρο που δεν είναι δικό σου..

Έτσι λοιπόν το καλοκαίρι με βρήκε προσπαθώντας να κυνηγήσω όνειρα που ποτέ δεν ονειρεύτηκα και κατέληξα δίχως να έχω υψηλές προσδοκίες στα Ιμαλάια. Ποτέ μου δεν ήθελα να πάω σε αυτά τα εμπορευματοποιημένα ψηλά βουνά αλλά η πρόκληση της δουλειάς ήταν κάτι για το οποίο δε μπορούσα να αντισταθώ. Σκοπός ήταν η βιντεοσκόπηση μιας ομάδας που είχαν ως στόχο την ανάβαση δύο οχτάρων κορυφών, του Shisha Pangma 8.027μ και του Cho Oyu 8.201μ. Οι "αθλητές" θα ανέβαιναν με τα σκι από την κατασκήνωση βάσης κάθε βουνού στην κορυφή και πάλι πίσω σε 24 ώρες και θα ποδηλατούσαν από το ένα βουνό στο άλλο. Όλα αυτά μέσα σε μόνο 7 μέρες!

Η δουλειά μου ως εικονολήπτης και μοντέρ πήγε αρκετά καλά, η επιτυχία της αποστολής όμως δεν είχε την ίδια τύχη. Δύο μέλη της αποστολής μας είχαν άδοξο τέλος. Στη δεύτερη προσπάθεια για την κορυφή του Shisha Pangma και 100 μόλις μέτρα πριν τα 8.027 μέτρα μια χιονοστιβάδα τους κράτησε για πάντα εκεί. Τους χαζεύαμε αμυδρά με το φίλο και φωτογράφο Ηλία Λέφα από την κατασκήνωση βάσης, βάζοντας στοιχήματα για το πότε θα βγουν στην κορυφή μέχρι που μέσα σε μια στιγμή άλλαξαν όλα. Μια λάθος απόφαση κι ένα επιπόλαιο βήμα ήταν αρκετά. Ο Andrea Zambaldi και ο Basti Haag ήταν για σχεδόν 40 μέρες η οικογένεια μου, οι φίλοι μου, οι χιονοσύντροφοι μου. Τους γνώρισα εκεί και χρειάστηκε να τους αφήσω εκεί.

Στο δρόμο της επιστροφής στα υψίπεδα του Θιβέτ καθόμασταν αμίλητοι μέσα στο βαν και χαζεύαμε απο μακριά την ανατολική πλευρά του βουνού, οι δυο μας φίλοι αντί να κάθονται δίπλα μας ήταν εκεί απέναντι, νεκροί στα 7.000 μέτρα. Τα άψυχα σώματα τους θα μείνουν για πάντα εκεί, οι ψυχές τους θα συνεχίσουν να ταξιδεύουν στις κορυφές των ονείρων τους. Οι δικές μας ψυχές θα πρέπει να συνεχίσουν να ζουν στην πραγματικότητα, είτε αυτή μας αρέσει είτε όχι. Εκείνες τις στιγμές μέσα στον βαν που είχα το χρόνο να σκεφτώ και να συνειδητοποιήσω την πραγματικότητα ήταν το σημείο που αναθεώρησα τα πάντα, για τη ζωή, την οικογένεια, τις δουλειές, τα θέλω τα πρέπει, τα ψηλά βουνά και τους ορεινούς μου στόχους..

Το να θέτουμε τόσο μεγάλους στόχους αντιμετωπίζοντας τα ψηλά βουνά με αυτό τον ηλίθιο αθλητικό και μινιμαλιστικό τρόπο, δίνοντας έμφαση στο τρίπτυχο "light, fast, efficient", είναι πολύ λάθος. Είμαστε πολύ μικροί απέναντι στο μεγαλείο τους και τα βουνά δεν είναι άψυχα αντικείμενα ή παιχνίδια, έχουν ψυχή νιώθουν, μιλάνε, θέλουν σεβασμό και υπομονή. Πρέπει να είσαι ορειβάτης κι όχι αθλητής, δεν πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε σαν ένα αθλητικό τερέν αλλά ως ένα τόπο όπου θα ξεδιπλώσουμε τις αρετές μας και θα δημιουργήσουμε μια ιστορία. Μια ιστορία που δε θα την ξεπουλήσουμε στα media με σκοπό περισσότερες πωλήσεις, φήμη και μία θέση στις λίστες των ρεκόρ, αλλά θα τη λέμε στα παιδιά και τους φίλους μας δημιουργώντας το δικό μας μύθο.

Δεξιά χαζεύοντας το άπιαστο όνειρο κάτω απο την κορφή του Shisha Pangma και αριστερά έτοιμος να ζήσω το όνειρο στην είσοδο του ανατολικού λουκιού του Βολακιά

Επιστρέφοντας στα πάτρια εδάφη η ανάγκη για απομόνωση κι εξερεύνηση ήταν πολύ έντονη και το μυαλό άρχισε να αναζητάει ησυχαστήρια στα δικά μας ελληνικά βουνά. Τα Λευκά Όρη με τη σχεδόν παρθένα περιοχή τριγύρω της Σαμαρίας ήταν μονόδρομος. Πρότζεκτ που ταλαιπωρούσαν τη σκέψη μου έντονα βγήκαν στην επιφάνεια και ήξερα πως είχε έρθει η ώρα τους. Ο σχεδιασμός τους είχε γίνει χρόνια πριν και η εύρεση ενός αξιόπιστου συντρόφου θεωρήθηκε απαραίτητη. Το χαμόγελο στο πρόσωπο του Νικηφόρου όταν του εκμυστηρεύτικα την ιδέα, ήταν αυτό που έλειπε για να γίνουμε ομάδα. Δεν έχει σημασία να είσαι πολύ καλός σε αυτό που κάνεις, σημασία έχει να νιώθεις, να αξιολογείς καταστάσεις και να πράττεις σωστά. Κάτι που ο Νικηφόρος μέσα από τις περιπέτειες της ζωής το έχει κατακτήσει, αυτό τον έκανε ιδανικό χιονοσύντροφο. Το γεγονός του οτι ξεκίνησε την ορειβατική του πορεία 15 χρόνια πριν με μια "απλή" βόλτα σε αυτή την άγρια πλευρά των Λευκών Ορέων ήταν κάτι που τον έδενε συναισθηματικά με τον τόπο αυτό. Τότε το βουνό του μίλησε, τον έφερε κοντά του, τον εξάντλησε μαγεύοντας τον και τώρα έφτασε η στιγμή που ο ίδιος θέλησε να το ευχαριστήσει για τη βόλτα εκείνη.

Στόχος μας λοιπόν, το απόκρημνο ανατολικό λούκι του Βολακιά που ξεκινάει στα 2.100μ και σβήνει στον πάτο του φαραγγιού της Σαμαριάς στα 300μ! 1.800 μέτρα κατάβασης χρειάστηκαν 2 μέρες και όλη μας την τέχνη ως ορειβάτες-χιονοδρόμοι για να τα διασχίσουμε. Λίγα τελικά γνωρίζαμε για αυτά που συναντήσαμε εκεί, οι επιπόλαιες κινήσεις δεν έλειπαν αλλά η τύχη ήταν με το μέρος μας κι οι σωστές αποφάσεις σε συνδυασμό με τις συνεχόμενες αλλαγές σχεδίου ήταν αυτά που μας έβγαλαν από εκεί μέσα..

Οι προσδοκίες μας κάθε άλλο παρά υψηλές ήταν, το μόνο που αναζητούσαμε και είχαμε ανάγκη ήταν να ζήσουμε την περιπέτεια σε όλο της το μεγαλείο, έτσι κι έγινε! Η ιστορία μας γράφτηκε εκεί ψηλά στο οροπέδιο του Ομαλό, στην κορυφή Ψηλάφι, στα ριζά του Γκιγκίλου, στο λούκι του Βολακιά, στους καταρράχτες παράπλευρα της κόρδας του Πρινιά, μέσα στο ιστορικό χωριό της Σαμαριάς, στην κόψη της Ψαρής, στη βορινή της Μελινταού, στο δρόμο για Κακοπέρατο και στο χωριό του Θερίσσου..

Το να βιώνεις τόσο έντονα την αίσθηση της μοναξιάς και εξερεύνησης, αποκομμένος από κάθε μορφή πολιτισμού σε ένα τόπο δίπλα στο σπίτι σου είναι πράμα ΜΟΝΑΔΙΚΟ, που όσο κι αν προσπάθησα στα Ιμαλάια δε μπόρεσα να βρω.

Δεν είμαι γεννημένος για αυτά τα ψηλά βουνά, μέσα από βόλτες σαν αυτή στα Λευκά Όρη βιώνω στο έπακρο την αποθέωση της ορειβασίας. Νιώθω πως βρίσκουν σάρκα και οστά όλα όσα μου δίδαξαν οι δάσκαλοι και φίλοι στα βουνά, 20 χρόνια τώρα. "Τhe true spirit of mountaineering" είπε ο Νικηφόρος σε μια κρίσιμη κατάσταση που άλλοι θα με κοίταζαν στα μάτια και θα έλεγαν πως την πατήσαμε άσχημα. Πόσο δίκιο είχε..

Τζώρτζη και Ίωνα Μηλιά, Νίκο Ντούρο, Σταύρο Μωραιτίνη, Γιάννη Ποταμούση, Σωτήρη Καραμπαμπά, Γιώργο Βουτυρόπουλο, Γιώργο Κλαουδάτο.. Σας ευχαριστώ που μου δείξατε το δρόμο και μου χαρίσατε μαγικές στιγμές στα βουνά..


Κάτι παραπάνω απο μια απλή βόλτα ορειβατικού σκι στα Λευκά Όρη from Christos Tsoutsias on Vimeo.

"Τo be free is to be able to choose your path in life"

Το 2011 γνώρισα έναν πρωταθλητή, ένα θρύλο όπως πολλοί λένε του ορειβατικού σκι με πολλά ρεκόρ και διακρίσεις στο όνομα του. Τίποτε δε γνώριζα γι αυτόν, εξαρχής μου φάνηκε πολύ πιο σεμνός απ' ότι περίμενα, χαμηλών τόνων, ευγενικός και ευδιάθετος.
Στα βουνά γινόταν άλλος άνθρωπος, έμπαινε στο στοιχείο του και χανόταν στον κόσμο τους, έτσι ακριβώς όπως χάθηκε μπροστά στα μάτια των φίλων του στις Γαλλικές Άλπεις, ακριβώς 2 χρόνια πριν στις 17 Ιουνίου 2012.

Θυμάμαι στο σπίτι του είχε ένα τραπέζι με όλο τον ορεινό όγκο του Mont Blanc ανάγλυφο, τότε μου είπε πρώτη φορά πως ήθελε να διασχίσει τα βουνά αυτά από τη δύση προς την ανατολή σε μια μέρα, περνώντας απ' τις ψηλότερες κορφές. Πίστευε πως ήταν δυνατό να γίνει αλλά δεν είχε βρει τον κατάλληλο άνθρωπο να το κάνει.
Αυτή λοιπόν ήταν και η τελευταία του εξόρμηση στα βουνά που τόσο πολύ αγαπούσε. Περπατούσε πάνω σε μια χιόνινη κόψη και πριν προλάβουν οι φίλοι του να τον προειδοποιήσουν, η κορνίζα πάνω την οποία στεκόταν κόπηκε και τον πήρε για πάντα μαζί της..

Πέρα απ' όλα όσα και αν είχε κάνει ως αθλητής αυτό που θα θυμάμαι πάντα είναι πως ήταν ένας πολύ αγνός, φιλικός και αληθινός άνθρωπος.
Είχε επιλέξει να ζει με την οικογένεια του πάνω στο βουνό σε ένα παλιό στάβλο που τον είχε μετατρέψει σε σπίτι, μακριά απ' τον πολιτισμό και τις μελαγουπόλεις.
Είχε επιλέξει να έχει μια κανονική δουλειά γραφείου για να μη στερηθεί τίποτε η οικογένεια του.
Αν και ικανότατος αλπινιστής είχε επιλέξει να μη γίνει ποτέ οδηγός βουνού, προτιμούσε όταν πηγαίνει στα βουνά να τα απολαμβάνει με φίλους.. έτσι απλά.
Είχε επιλέξει το δικό του δρόμο στη ζωή, στα βουνά και αυτό όπως έλεγε σε έκανε να νιώθεις ελεύθερος..κι έτσι ακριβώς έφυγε απ' τη ζωή.

"Α free man is someone who chooses his path, like when you 're in the mountains you pick your own line.

Thats why i go into the mountains because i can choose which way i go up, you have to think about it, you have to ask the right questions, to make the right choices..

..to be free is to be able to choose, and that' s important."

Stéphane Brosse

Πάσχα στα Χανιά της Κρήτης. Ύστερα από τη διάσχιση στα Λευκά όρη και επιτυχημένη βιντεοσκόπηση του εγχειρήματος  βγήκαμε να το γιορτάσουμε..

..όπως και το γιορτάσαμε στο φεστιβάλ ταινιών της Gap με τον Christophe, το Stephane και το Γιώργο, παρουσιάζοντας το ταινιάκι μικρού μήκους "Traversee du lefka ori".

Ψηλά μες το δάσος, με θέα τη λίμνη και τα γύρω βουνά του Annecy, είχε επιλέξει να ζει.

Απόσπασμα από την ταινία του Sebastien Montaz "Summits of my life - a fine line" 

Traversée du LEFKA ORI_GR subtitles from Christos Tsoutsias on Vimeo.

Mια εβδομάδα γεμάτη εκπλήξεις..

Από τα Άγραφα (πάνω) στην Κρήτη (κάτω)

Το λόγια είναι περιττά, δεν υπάρχουν και πολλά που μπορώ να πω για να περιγράψω τη βδομάδα που μόλις πέρασε.

Όλα ξεκίνησαν την περασμένη Δευτέρα όπου μια ομάδα 5 φίλων ξεχυθήκαμε στα άγνωστα για όλους μας μέχρι τώρα, χειμωνιάτικα Άγραφα. Αυτά που βιώσαμε 3 μέρες σε αυτή την υπέροχη μικρογραφία των Ιμαλαίων νομίζω θα μείνουν για χρόνια χαραγμένα στη μνήμη μας. Ήταν ίσως η ομορφότερη διάσχιση με ορειβατικά σκι που έχει γίνει ποτέ σε ελληνικά βουνά.

Ύστερα από το όνειρο των Αγράφων ήρθε επιτέλους και το Pierra Creta.. Μια διοργάνωση που ξεπέρασε τις προσδοκίες όλων και άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Πολλοί αναρωτήθηκαν "μα πως έγινε και είχε τόσο μεγάλη επιτυχία?", "οι ομοσπονδιακοί αγώνες μαζεύουν με το ζόρι 20-30 άτομα, εδώ πως ήρθαν 80?".. Η απάντηση είναι πολύ απλή, συλλογική προσπάθεια με όραμα, με μεθοδικότητα και πάνω απ' όλα καλή παρέα. Ας παραδειγματιστούν σύλλογοι, φορείς, ομοσπονδίες που χρόνια προσπαθούν και θα συνεχίσουν να προσπαθούν μέχρι να φτάσουν μια διοργάνωση σε αυτό το επίπεδο.

Ρωτήστε το Νικηφόρο, το Γιάννη, το Θάνο, το Γιώργη, τους Μανώληδες και ίσως κάτι περισσότερο θα μάθετε..  Μπράβο σας!

Άγραφα - day1

Άγραφα - day1

Άγραφα - day2

Άγραφα - day3

Και πριν ξυπνήσουμε απ' το Αγραφιώτικο όνειρο βρεθήκαμε στην κορφή του Ψηλορείτη για τη χάραξη του αγώνα Pierra Creta.

Χιόνι και θάλασσα τόσο κοντά, τι άλλο να θέλει κανείς?

Φανταστικός ο Ψηλορείτης αλλά μην ξεχνιόμαστε η Κρήτη έχει και άλλα βουνά! Η θάλασσα των Λευκών Ορέων όπως φαίνεται απο τον Τίμιο Σταυρό, 2.456μ.

Ο σαξοφωνίστας υψομέτρου ξαναχτυπά στα καφενεία των Ανωγείων!

Ενημέρωση του αγώνα στα Zωνιανά.

Νομίζω πως η παρέα των Γάλλων ύστερα απ' ότι έζησαν θα συνεχίσουν να έρχονται και να ανακαλύπτουν την Ελλάδα.

Κρητική γαστρονομία, το μεγαλείο της νοστιμιάς, αντικριστό αρνί!

Ο Ψηλορείτης έτοιμος να υποδεχτεί τους 80+ χιονοδρόμους.

Γιώργος Κλαουδάτος και Christophe Moulin, γνωστοί και ως Rebel brothers!

Πρώτος νικητής στη μεγάλη κατηγορία ήταν ο Benedikt Bohm, brand manager της Dynafit.

..και το γλέντι συνεχίζεται!

Ο Γιάγκος Χαιρέτης έδωσε τον καλύτερο του εαυτό το βράδυ της Κυριακής.

Ο Παπαντρέας ήταν ένας απ' τους ανθρώπους που έδωσε ζωή σε αυτή τη διοργάνωση. Το πίστεψε όσο κανένας άλλος και πάλεψε πολύ για την πραγματοποίηση του. "Εις το όνομα του Πατρός, του Υιού και του άγιου Ψηλορείτη"!

Νικηφόρε ΕΥΓΕ.. Μια ομάδα 5-6 ανθρώπων έκαναν μια τρελή ιδέα πράξη και τους αξίζουν συγχαρητήρια!

Όνειρο ίσως..

Ήταν ένα ακόμη μουντό χειμερινό πρωινό και ο κινηματογραφιστής του βουνού βγήκε για την καθιερωμένη πρωινή του βόλτα. Περπατώντας δίπλα στον κήπο ήρθε ένα περιστέρι δίπλα του και του συστήθηκε ως ο Μήτσος το μεταλλαγμένο περιστέρι της πρωτεύουσας.
-Έχω ένα γράμμα για εσένα από τον φίλο σου το σοπράνο υψομέτρου.
-Κι εσύ που τον ξέρεις?
-Πολλά ρωτάς, μπορεί να είμαι ένα ταπεινό περιστέρι αλλά έχω στείλει γράμματα στις πιο ψηλές βουνοκορφές της γης, το σοπράνο υψομέτρου δε γνωρίζω?.. είπε το περιστέρι και εξαφανίστηκε ρίχνοντας του μια κουτσουλιά στην κεφαλή.
Το γράμμα έλεγε "αγαπητέ κινηματογραφιστή του βουνού πως θα σου φαινόταν να ξεγελάσουμε το νύστα σήμερα το βράδυ και να διακτινιστούμε σε ένα μυστικό παραμυθένιο τόπο όπου όλα είναι ήσυχα άσπρα, μαγικά και δε κοιμάται κανείς ποτέ?" Ευθύς αμέσως διαβάζοντας το γράμμα προβληματίστηκε και το προώθησε σε ένα καλό του φίλο απ' τα παλιά, το χαμένο καπετάνιο που δεν είχε ποτέ πρόβλημα. Εκείνος με τη σειρά του ήταν απόλυτος.
- Μα φυσικά και θα πάμε!
Έτσι κι έγινε λοιπόν, το βράδυ βρήκε και τους τρεις να αιωρούνται πάνω από το δρόμο με προορισμό αυτό το μυστικό και μαγικό τόπο. Η πυκνή ομίχλη κάλυπτε τα πάντα και μαζί με τη δυνατή βροχή δυσκόλευε το σοπράνο που αν και συνηθισμένος στα ψηλά υψόμετρα, δε μπορούσε να δει το δρόμο. Ο δε κινηματογραφιστής του βουνού είχε αρχίσει να τσινάει και με αλχημείες προσπαθούσε να υπολογίσει τον καιρό που θα επικρατήσει το υπόλοιπο βράδυ. Ο χαμένος καπετάνιος καθόταν αμίλητος στο πίσω κάθισμα του ιπτάμενου οχήματος χωρίς να έχει κανένα απολύτως πρόβλημα όπως πάντα!

Φτάνοντας δε μπορούσαν να δούνε τίποτε, ομίχλη παντού και χιονοθύελλα. Ο σοπράνο υψομέτρου κοίταξε τους άλλους δύο με βλέμμα ύποπτο και πονηρό και έβγαλε μέσα απ το μαγικό κουτί του ένα ορειχάλκινο πράγμα σα ντουντούκα που έβγαζε όμως ένα φανταστικό ήχο και άρχισε με πάθος να παίζει μουσική! Ο ήχος αντιλαλούσε παντού και όλα ξαφνικά έγιναν αρμονικά και φιλικά, τα δέντρα μούγκριζαν με το ρυθμό, ο αέρας σφύριζε ρυθμικά και το χιόνι χόρευε πάνω στις νότες της ντουντούκας. Όλα άρχισαν να στριφογυρίζουν γύρω μας και εμείς ξαφνικά διακτινιστήκαμε στην καρδιά του βουνού όπου ο αέρας κόπασε, το χιόνι σταμάτησε να πέφτει και ησυχία, παντού ησυχία.. Το χιόνι ήταν βαθύ, τόσο βαθύ που δε μπορούσες να περπατήσεις αλλά ο σοφός σοπράνο υψομέτρου το είχε προβλέψει αυτό και μας έδωσε δυο μακριά ξύλα να βάλουμε στα πόδια μας που μας επέτρεπαν με ευκολία να περπατήσουμε στα χιόνια και να τσουλίσουμε στην κατηφόρα. Έκτοτε οι τρεις τους μπήκαν για τα καλά στο μαγικό τόπο που έλεγε το γράμμα που είχε φέρει ο Μήτσος το μεταλλαγμένο περιστέρι. Όλη νύχτα ανεβοκατέβαιναν σα παιδάκια μες το δάσος με τα ξύλινα σκι τους και ζούσαν ένα όνειρο μέχρις ότου..Μπι μπι μπι μπιιιιπ!! Το ξυπνητήρι χτύπησε και όλα άρχισαν πάλι να στριφογυρίζουν σε μια δίνη ώσπου όλοι τους εξαφανίστηκαν. Το μόνο που πρόδιδε το πέρασμα τους από τις πλαγιές του βουνού ήταν τα βαθιά ίχνη στο χιόνι που άφησαν πίσω τους.

Την επομένη μέρα ο κινηματογραφιστής του βουνού ξύπνησε σπίτι του και δε μπορούσε να καταλάβει τι είχε συμβεί, ήταν πραγματικά όλα αυτά ή μήπως ένα υπέροχο όνειρο? Προβληματισμένος πήρε το ποδήλατο του και άρχισε να κόβει βόλτες στην πόλη ψάχνοντας το Μήτσο το μεταλλαγμένο περιστέρι της πρωτεύουσας για να του δώσει τις απαντήσεις που ήθελε. Ρωτούσε τα παπαγαλάκια στο κήπο, τα μπλε άχαρα στρουμφάκια στο δρόμο, τα χεσμένα απ' τα περιστέρια αγάλματα αλλά τζίφος τίποτε. Ώσπου ξαφνικά τον είδε μπροστά του να παίζει κρυφτό με τους τσολιάδες και άρχισε να τον κυνηγάει. Εκείνος τον πήρε χαμπάρι γρήγορα και άρχισε να πετάει μακριά.
-Περίμενε με, μη φεύγεις θέλω απλά να σε ρωτήσω αν όλα ήταν αληθινά.
-Χαχα ποτέ δε θα μάθεις, ποτέ δε θα με πιάσεις!
Πετούσε τόσο γρήγορα που ο κινηματογραφιστής του βουνού έβαλε τα δυνατά του αλλά δε μπορούσε με τίποτε να τον φτάσει.. Μέχρι που έφτασε στην κορυφή ενός λόφου και να σου ο Μήτσος το μεταλλαγμένο περιστέρι της πρωτεύουσας, τον περίμενε εκεί και γελούσε.
-Μα καλά γιατί γελάς?
-Γελάω που νόμιζες οτι θα μπορέσεις να φτάσεις τον πιο γρήγορο αγγελιοφόρο του κόσμου. Κανείς δε βρίσκει εμένα, εγώ πάω σε όποιον θέλω όποτε θέλω, είπε και κούνησε επιδεικτικά την ουρά του. 
Τότε του έδωσε ένα ακόμη γράμμα και του ψιθύρισε στο αυτί
-Ποτέ ξανά βουνίσιε φίλε μου δε θα αμφισβητήσεις γράμμα μου, σου δίνω άλλη μια ευκαιρία.. είπε με το μάγκικο υφάκι του και εξαφανίστηκε σα σίφουνας προς το βορρά.. Το γράμμα ήταν ανώνυμο και έγραφε λίγα πράγματα "σήμερα το βράδυ P.P.P".

Μη μπορώντας να καταλάβει τι σημαίνουν όλα αυτά πήγε γρήγορα πίσω στο σπίτι μιας και είχε αρχίσει να νυχτώνει. Πέφτει στο κρεβάτι του, αρπάζει αγκαλιά όπως κάθε βράδυ το μαξιλάρι του και ξαφνικά σα να πάτησε κουμπί μπαίνει πάλι σε αυτή τη δίνη και όλα άρχισαν να γυρίζουν με μανία. Μες το χαμό ο κινηματογραφιστής του βουνού είδε να αιωρείται μαζί του, ο φίλος και σχοινοσύντροφος του, ο ατρόμητος Κλάδιος και λίγο πιο πίσω το χίπη με την κιθάρα του. Χτυπιόσαντε έντονα για πολύ ώρα ώσπου προσγειώθηκαν στις παρυφές ενός ελατοδάσους με τεράστια σακίδια, σχοινιά και κιθάρες! Το τοπίο ήταν μυστήριο με πυκνή ομίχλη, κρύο, αέρας και σκοτάδι.
-Ατρόμητε Κλάδιε πως βρέθηκες εδώ?
-Δε ξέρω καλέ μου φίλε, σπίτι ήμουν και διαβάζα μέχρι που με ρούφηξε το κρεβάτι και άρχισα να πετάω.
-Κοιτάξτε κοιτάξτε, έχει κάτι μπλε σημάδια εδώ, να τα ακολουθήσουμε… λέει ο χίπις με την κιθάρα που ήδη είχε αρχίσει να την γρατζουνάει. 
Έτσι κι έγινε λοιπόν, ακολούθησαν τα βαμμένα με μπλέ μπογιά σημάδια κάτω στο βράχο μέχρι που έφτασαν στην κορφή ενός βουνού όπου ένα σημάδι έδειχνε το γκρεμό και δίπλα χαραγμένα στο βράχο τα ίδια γράμματα που ήταν και στο γράμμα, "P.P.P". Οι τρεις φίλοι κοιτάχτηκαν στα μάτια με νόημα και μη έχοντας να χάσουν τίποτε άνοιξαν τα σακίδια και έβγαλαν από μέσα ότι βρήκαν, σχοινιά, τροχαλίες, καρφιά, τρυπάνια, βύσματα, κρίκους, μπουφάν, υπνόσακους, κιθάρες και 2 περίεργα μακριά σακιά. Δέθηκαν και άρχισαν να κάνουν καταρρίχηση στον ατελείωτο γκρεμό μες την παγωνιά και υγρασία με όλα τους τα πράγματα. Ξαφνικά τα σχοινιά τελείωσαν και οι τρεις φίλοι μη έχοντας άλλη λύση χρησιμοποίησαν τον εξοπλισμό που βρήκαν για να αγκιστρωθούν στο βράχο με ασφάλεια. Το τρυπάνι δεν ανταποκρίθηκε όπως έπρεπε και σταμάτησε να δουλεύει, τότε ο κινηματογραφιστής του βουνού έπιασε το καλέμι και το σφυρί αλλά σύντομα ξέμεινε από δύναμη. Μη έχοντας άλλη λύση έβαλε ένα βύσμα στη μικρή τρύπα που είχε ανοίξει και έκανε το σταυρό του να κρατήσει. Τότε ο ατρόμητος Κλάδιος άνοιξε ένα απ' τα περίεργα σακιά και έβγαλε ένα σωληνωτό πράγμα που έγραφε Portaledge.. Κρεμασμένοι στα σχοινιά προσπάθησαν να το συναρμολογήσουν και σύντομα κατάλαβαν πως αυτό είναι ένα εναέριο κρεβάτι! Άνοιξαν και συναρμολόγησαν και το δεύτερο Portaledge, σκεπάσθηκαν με τους υπνόσακους και ο χίπις με την κιθάρα του άρχισε να παίζει μουσική. Τον ακολούθησε ο ατρόμητος Κλάδιος με τη δική του κιθάρα και ο κινηματογραφιστής του βουνού άρχισε να τους τραβάει βίντεο και φωτογραφίες! Για μια ακόμη φορά η μουσική τους, μάγεψε το βουνό και αυτό με τη σειρά του έδιωξε την ομίχλη και τους χάρισε μια υπέροχη θέα της πόλης που βρισκόταν στο βάθος κάτω απ τα πόδια τους. Τότε ο χίπις με την κιθάρα του τραγούδησε το σουξέ του:

 "Καπετάνιος θα γίνω σε πλοίο διαστημικό
ήλιους αστέρια να ψαρεύω απ' το κενό 
έτη φωτός θα ταξιδέψω σα τον τρελό
με γαλαξίες καινούργιους να συγκρουστώ
με άγνωστο προορισμό"

Πριν τελειώσει καλά καλά το κομμάτι ακούστηκε ένας δυνατός κρότος και εμφανίστηκε απ' το πουθενά ένα πλοίο διαστημικό με τον χαμένο καπετάνιο που δεν έχει ποτέ πρόβλημα, να το οδηγεί. Μαζί του είχε μπόλικα φαγητά, ευχάριστη διάθεση και τότε ήταν που το party είχε αρχίσει για τα καλά!
-Ένα πράγμα δε μπορώ να καταλάβω. Το P.P.P. που έγραφε το γράμμα τι να σημαίνει άραγε? αναρωτήθηκε ο κινηματογραφιστής του βουνού.
-Μα καλά είναι προφανές, Portaledge Party Project, είπε ο ατρόμητος και σοφότερος Κλάδιος και συνέχισε να παίζει με μανία την κιθάρα του.

Η ώρα περνούσε ευχάριστα μέχρι που ένας ένας άρχισε να παίρνει αγκαλιά το μαγικό μαξιλάρι του και να κάνει παρέα στο νύστα που ώρα τώρα περίμενε να μας βάλει για ύπνο. Ο δε χαμένος καπετάνιος που δεν έχει ποτέ πρόβλημα έφυγε και πήγε να βρει το διαστημικό του πλοίο αλλά χάθηκε απ' την πυκνή ομίχλη που είχε καλύψει τα πάντα. Για μια ακόμη φορά δεν είχε κανένα πρόβλημα και σύντομα βρήκε το δρόμο του.

Το ερχόμενο πρωί ο ήλιος έκανε την εμφάνιση του και το μάτι δε χόρταινε τη θέα, στο βάθος η θάλασσα και όλη η μεγαλούπολη ξεχυνόταν στα πόδια τους. Κοιτάχτηκαν για μια ακόμη φορά και συμφώνησαν πως αν και κρεμασμένοι σε δύο μικροσκοπικά κρεβάτια στο απόλυτο κενό αισθάνονται πολύ πιο ελεύθεροι απ' τους κατοίκους τις τσιμεντούπολης που είχαν μπροστά τους.
-Εκεί όλοι τους είναι σα στρατιωτάκια, σπίτι - δουλειά - δουλειά - σπίτι αφού δεν έχουμε δουλειά τι κάνουμε εκεί πέρα? Εδώ θα μείνουμε, είπε ο χίπις με την κιθάρα του.
-Δίκιο έχεις, αποκρίθηκαν και οι άλλοι δύο και άρχισαν να παίζουν με τα σχοινιά και να σκαρφαλώνουν τα απόκρημνα βράχια σα μικρά παιδιά ακούγοντας το φίλο τους να παίζει μουσική. Αυτό θα είναι από εδώ και πέρα το σπίτι τους, είχαν ότι πραγματικά χρειάζονται!

Το ξυπνητήρι χτύπησε δυνατά για μια ακόμη φορά και επανέφερε τον κινηματογραφιστή του βουνού από το μαγικό κόσμο του χασμουρητού στη χαμένη πραγματικότητα της τσιμεντούπολης. Το κορμί του πονούσε ολόκληρο, τα χέρια του πληγωμένα και ο νύστας δεν έλεγε να φύγει λες και είχε να κοιμηθεί δυό μέρες.. Μη μπορώντας για μια ακόμη φορά να καταλάβει αν όλα αυτά ήταν αληθινά έτρεξε να δει τι είχε τραβήξει η φωτογραφική του μηχανή και ανακάλυψε τα παρακάτω.. 

Γρήγορα γρήγορα έτρεξε έξω και άρχισε να ψάχνει απεγνωσμένος το Μήτσο το μεταλλαγμένο περιστέρι της πρωτεύουσας να φέρει το επόμενο γράμμα..