Συμπληγάδες σκέψεις πάνω απ' το Mont Blanc

Πετώντας πάνω απ' το Mont Blanc

Είμαι στο αεροπλάνο και χαζεύω από ψηλά τις Άλπεις, από κάτω μου το Μont Blanc de Courmayer. Ένα μήνα πριν ήμουν εκεί, όχι ακριβώς στην κορφή αλλά 100 μέτρα χαμηλότερα. Εκεί πάνω σε αυτή την κόψη καθόμουν με τον Στέλιο και ζυγιάζαμε τις πιθανότητες, πάνω ή κάτω? Σίγουρα η υποχώρηση από εκεί ήταν κάτι το απαγορευτικό, ίσως απίθανο, τρεις μέρες μας πήρε να φτάσουμε εδώ. Πάνω? Δε φαίνεται δύσκολο, μια εκτεθειμένη κοψούλα είναι, ίσως λίγο ψαροτική με κάτι κορνίζες στο τέλος τις που πιο πολύ μου θύμιζαν παγωτό! Η συζήτηση δε συνεχίστηκε για πολύ ακόμη, το κάτω το είχαμε αποκλείσει απ' την αρχή, το πάνω σιγά σιγά είχε αρχίσει να μας φαίνεται μαραθώνιος στην κατάσταση που βρισκόμασταν. Οπότε τι κάνουμε? Η απάντηση ήρθε ευθείς αμέσως στο ακουστικό του κινητού μου "In fifteen minutes we will be there to pick you up with the helicopter, just put whatever you need in your backpacks"... Ω ναι τι ζήσαμε και αυτή την εμπειρία, σε μισή ωρίτσα ήμασταν κάτω στη θαλπωρή και τη ζεστασιά του χωριού. Γιατί όμως, γιατί? Όλα ήταν ιδανικά, ο καιρός εδώ και τρεις μέρες φανταστικός, άπνοια, ηλιοφάνεια και η πρόβλεψη για τις επόμενες μέρες ήταν κάτι παραπάνω από ενθαρρυντική. Ίσως υπήρχε μια υπερβολική κούραση, ένας περίεργος φόβος που σε συνδυασμό με την αφυδάτωση αισθανόμασταν πως δε βρισκόμασταν στο στοιχείο μας. Τέσσερις μέρες πριν ήμασταν στην παραλία, παίζαμε με τα πιτσιρίκια του Στέλιου κάναμε slackline, πίναμε μπυρίτσες, τι στο διάολο κάνουμε εμείς εδώ πάνω, δεν είναι για μας αυτά.

Στην αρχή του μονοπατιού, στο βάθος το Mont Blanc de Courmayer με το central pillar du Freney και το  pilier rouge du Brouillard.

Ο Στέλιος και εγώ λίγο πιο πάνω απ' το καταφύγιο Monzino.

Στο βάθος δεξια διακρίνεται η αρχή του pilier rouge du Brouillard

Στο βάθος το PIc Eccles με το καταφύγιο ανάγκης.

Ο Στέλιος απολαμβάνει τον ήλιο έξω απ' το καταφύγιο ανάγκης Eccles.

Η διαδρομή της πρώτης μέρας απ' τη Val Veny μέχρι το Εccles. 

4 σχοινιές μας έφεραν στο Pic Eccles sta 4.020m

Στο ραπέλ για τον παγετώνα του Freney.

Από πίσω το πιλιέ του Freney, η ώρα που φτάσαμε εκεί ήταν απαγορευτική για να μπούμε στη διαδρομή. Πολλές μικρές και συνεχόμενες κατολισθήσεις δεξιά και αριστερά του πιλιέ μας έκαναν να σκεφτόμαστε άλλες εναλλακτικές..

Η πιο εύκολη και ίσως η μόνη εναλλακτική μας ήταν να ανεβούμε το Grand piller d' angle απ' τη νότια πλευρά και ύστερα απ' τη κόψη μέχρι την κορυφή. 

Στόχος ήταν η βάση του πύργου όπου και πιστεύαμε πως θα υπήρχε άνετο πατάρι για bivouac. Μετά από 4-5 σχετικά εύκολες σχοινιές φτάσαμε εκεί όπου και βρήκαμε ένα υπέροχο κοιμητέ, όπως έλεγε και ο Στέλιος. 

Άλλο ένα ηλιόλουστο πρωϊνό μας βρίσκει κοντά στην κορυφή του Grand piller d' angle.

Ύστερα από 2 εύκολες σχοινιές ξεκινήσαμε τη φαινομενικά μικρή κόψη.

Kάπου εκεί στο τέλος της κόψης τελείωσε η περιπέτεια μας. Αφυδάτωση σε υψόμετρο, κακή αναπλήρωση υγρών, κακός εγκλιματισμός, μαλακά χιόνια =  κούραση, πολύ κούραση. 

Έκτοτε συζητήσαμε πολλές φορές με φίλους και γνωστούς την απόφαση που πήραμε εκεί πάνω..Το δικό μου συμπέρασμα ποιό είναι? Πως πολύ απλά ίσως ήταν η πιό σοφή απόφαση που έχω πάρει στη ζωή μου. Αν δεν είχαμε πάρει αυτή την απόφαση το πιο πιθανό είναι πως θα βγαίναμε πάνω, ίσως λίγο παραπάνω κουρασμένοι και αντί για το υπέροχο δείπνο που φάγαμε στο Torino απ τα χεράκια τις Alice και του Μανώλη θα βράζαμε λίγο ριζάκι στο καταφύγιο Vallot. Σίγουρα δε θα μπαίναμε στη διαδικασία να σκεφτούμε το τι λάθη κάναμε, να συνειδητοποιήσουμε το πόσο ριψοκινδυνέψαμε, το πόσο πολύ αγαπάμε τους δικούς μας ανθρώπους, το πόσο πολύ θέλουμε να επιστρέψουμε σε εκείνη την άγρια νότια πλευρά του Mont Blanc.

Πίσω στη Val Veny οι σκέψεις μας είναι πολλές. Πόσο διαφορετικά μπορούμε τώρα πια να αντιμετωπίζουμε αυτές τις μυθικές ορθοπλαγιές? Δε ξέρω αν μ' αρέσει αυτό ή όχι. Κάποτε τα πράγματα ήταν αλλιώς, δε θα είχαμε αυτή την εναλλακτική, κάποτε μια ανάβαση απ' αυτή την πλευρά θα ήταν πολύ πιο σοβαρή.

Λίγα λεπτά πριν αντίκρισα στα αριστερά μου το Matterhorn, λίγες μέρες μετά την περιπέτεια που είχαμε με το Στέλιο πήγα μια βόλτα μέχρι τη βάση της βόρειας ορθοπλαγιάς με τον ελβετόψυχο φίλο Μήτσο.. Έπρεπε να φτάσουμε εκεί για να συνειδητοποιήσουμε πως τα crampon μου δεν έκαναν στις καινούργιες μπότες και πως χρειαζόμασταν εργαλείο για να τα ρυθμίσουμε. Αποτυχία νούμερο δύο! Το ερχόμενο πρωί δε μπορούσα να κοιμηθώ, όλοι ετοιμάζονταν μες το καταφύγιο για το βουνό και εμείς οι ελληνάρες κοπανάγαμε το κεφάλι μας στον τοίχο. Βγήκα έξω να βγάλω μερικές φωτογραφίες, δεν άντεξα και περπάτησα για καμιά ώρα την κλασική κοψη Hornli. Στην επιστροφή έλεγα στο Δημήτρη πόσο σάπιο μου φάνηκε το βουνό, σα μια κάθετη σάρα ήτανε. Από τη μιά είχα τα νεύρα μου, για μιά ακόμη φορά όλα ήταν ιδανικά, συνθήκες, καιρός, διάθεση και από την άλλη δεν ήθελα σε καμιά περίπτωση να βρεθώ κουρασμένος και νύχτα σε αυτό το σάπιο περιβάλλον.

Δύο βδομάδες μετά, αυτό το σαπιοβούνι πήρε τη ζωή ενός φίλου, είχε μόλις σκαρφαλώσει τη βόρεια ορθοπλαγιά και στην επιστροφή συνέβη το μοιραίο. Όλοι οι φίλοι τον φωνάζαμε σκοτεινο, πότε μου δε κατάλαβα γιατί, πίσω απ' αυτή την ίσως σκοτεινή και μυστηριώδη πρώτη εντύπωση που σου έδινε κρυβόταν ένας ολοκληρωμένος ορειβάτης, μια προσωπικότητα του χώρου που δε φοβόταν να μιλήσει και να πει τη γνώμη του, κάθε άλλο παρά σκοτεινή δεν ήταν. Ρε Σκοτ εκείνο το ιντερνετικο περιοδικό που λέγαμε θα το κάνουμε τι λες?

Θέλω πολύ να σκαρφαλώσω αυτά τα βουνά που βλέπω τριγύρω αλλά φοβάμαι, αισθάνομαι πως είμαι λίγο φλώρος, πειράζει?

Η παραπάνω ιστορία διαδραματίστηκε αρχές Οκτωβρίου στη νότια πλευρά του Μont Blanc.